غلام نرگس مست تو تاجدارانند - حافظ
غُلامِ نرگسِ مستِ تو تاجدارانند ------ خراب باده لعل تو هوشیارانند
زِ زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر ------ که از یمین و یسارت چه سوگوارانند
گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین ------ که از تطاول زلفت چه بیقرارانند
نه من بر آن گل عارض غزل سُرایم و بس ------ که عندلیب تو از هر طرف هَزارانند
ترا صبا و مرا آب دیده شد غمّاز ------ وگرنه عاشق و معشوق رازدارانند
تو دستگیر شو اِی خضرِ پِی خجسته که من ------ پیاده میروم و همرَهان سوارانند
بیا به میکده و چهره ارغوانی کن ------ مرو به صومعه کانجا سیاهکارانند
نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو ------ که مُستَحَق کرامت گناهکارانند
خلاصِ حافظ از آن زلف تابدار مباد ------ که بستگان کمند تو رستگارانند
غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی
شاعر غزل سُرای بزرگ ایران زمین
هزاران درود و احترام بر روان پاک و بلندش
