دلم رَمیده شد و غافلم من درویش - حافظ
دلم رَمیده شد و غافلم منِ درویش ------ که آن شِکاری سَرگشته را چه آمد پیش
چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم ------ که دل بِدست کمان اَبروییست کافر کیش
خیالِ حوصلهء بَحر می پزد هیهات ------ چه هاست در سرِ این قطرهء مَحال اندیش
بِنازم آن مُژهء شوخ عافیت کش را ------ که موج میزندش آبِ نوش بر سرِ نیش
ز آستین طَبیبان هِزار خون بچکد ------ گَرَم به تجربه دستی نهند بر دلِ ریش
بِکوی میکده گریان و سر فِکنده روم ------ چرا که شرم همی آیدم ز حاصلِ خویش
نه عُمرِ خِضر بماند نه مُلکِ اسکندر ------ نزاع بر سر دنیی دون مکن درویش
بدان کَمَر نرسد دست هر گدا حافظ ------ خزانه ائی به کف آور زِ گنجِ قارون، بیش
شعر از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی
شاعر بزرگ غزل سُرای ایران زمین
هزاران درود و احترام بر روان پاک و بلندش
